Vrijdagmorgen 20 oktober 7 uur….. Bakkie koffie en onderweg naar bijna 1600 km verderop.
Matthijs, Mannie, Henk, Irene en Harry. Namens RoManna en Chroma (Delfzijl). 2 dagen onderweg met een personenauto en transport bus. Volgeladen met hulpgoederen komen we zaterdagavond rond 19.00 uur aan bij Judit. Bij haar ouders thuis is een warme maaltijd gemaakt waar je gemakkelijk met 10 mensen van kan eten. Gastvrijheid staat hoog in het vaandel. Judit en haar ouders spreken Hongaars en er is een jongeman die Engels spreekt en ons vertaald. Als ik hem zeg dat hij goed Engels spreekt verteld hij dat dat niet komt van school maar van gamen…. (en ik maar denken dat gamen niet goed zou zijn….)
Zondagmorgen vertrekken we op tijd naar Roemenië. Judit en haar vader gaan mee. In Roemenië gaan we naar Robert en Eszter en Ervin en Zsofia. Zij leiden een aantal zigeunerkerken en voor deze zondag mag ik spreken in 2 diensten.
We genieten van de muziek en zang en van getuigenissen van Judit haar vader en …… nog iemand waarvan ik de naam niet meer weet. Na de dienst brengen we een bezoek aan de kerk in aanbouw. In de week voordat wij kwamen heeft een groep uit Steenbergen hard gewerkt en Robert en Ervin verwachten dat over slechts een aantal maanden de eerste dienst gehouden kan worden. De kerk fungeert niet alleen om iets te vertellen uit de bijbel maar is vooral een ontmoetings- en distributie centrum waar mensen voorzien worden van voedsel, kleding, medicijnen enz enz. Liefde in praktijk….
Maandag rijden we met onze bus opnieuw naar Roemenië. Nadat we de helft van de hulpgoederen bij Judit hebben opgeslagen brengen we de andere helft naar Robert en Ervin. Nadat we de bus hebben uitgeladen gaan we Ervin helpen met de distributie van hout. Naast zijn huis ligt een vrachtwagenlading van boomstammen die gezaagd zijn op anderhalf á twee meter. Een oude man komt met zijn kar en paard en wij laden de boomstammen op de kar en breng deze vervolgens naar een gezin om de winter door te komen. Wij rijden achter hem aan om te helpen met afladen. We moeten binnekomen in een oud vervallen huisje. Er zit een mevrouw op de rand van het bed. Ze kan niet lopen en moet aan zuurstof blijven. Ze vouwt haar handen en kijkt naar mij. Ervin zegt dat ik voor haar moet bidden. Als ik bid kijk ik naar haar. Ik bid in de Engelse taal en Ervin vertaald het. Ze huilt. Ervin zegt dat ze heel dankbaar is dat wij haar huisje bezoeken. Er komen bijna geen mensen bij haar.
Van onze jonge vertaler in Hongarije krijg ik een appje met de vraag of ik voor zijn zusje zou willen bidden. Ze is 3 jaar en kan niet kauwen. Als we terug zijn (in Hongarije) gaan Judit en haar vader met mij mee naar het huis van onze jonge vertaler ( O ja, hij heet Bando..). Het kleine meisje zit in de kinderstoel en eet alleen vloeibaar voedsel uit een potje. Ze is niet bang en als ik voor haar bid zalf ik met olie haar wangen en vraag God om de spieren in haar kaak los te maken………
De volgende dag, het is dinsdag (en Mannie is jarig…) maken we eten voor zo’n 250 mensen. Er worden zakken aardappelen en uien geschild.
Er wordt vlees gesneden en gebraden. Het gebeurt allemaal buiten in grote pannen en op gaspitten met gasflessen. Aan het einde van de middag doen we alles in bakjes die worden in kratten gestapeld in twee auto’s gezet. Judit rijdt voorop. Ze weet precies in welke wijk we moeten zijn waar de armste mensen en gezinnen wonen. We delen de bakjes met warm eten uit. Bij één huisje 4 bakjes, bij de volgende 12 bakjes, bij weer een volgende 6 en zo gaan we van huisje naar huisje. De mensen zijn dankbaar. We moeten binnen komen om te zien in welke omstandigheden zij leven.
De mensen vragen opnieuw om te bidden. Op de één of andere manier weten ze zich meer afhankelijk van God dan wij. Van hen leren wij dat niets vanzelfsprekend is en we voor elkaar een geschenk zijn….. Het is 20.00 uur als Judit plotseling bedenkt dat het Mannie’s verjaardag is. We rijden terug naar ons onderkomen waar de zussen van Judit de zaal hebben versierd en voor Mannie zingen zodra ze binnenkomt. Judit heeft nog een chocoladetaart gebakken en Mannie krijgt cadeautjes. Een prachtige verjaardag en afsluiting van ons verblijf in Hongarije en Roemenië…….
Het is woensdagochtend 7 uur als wij in de auto’s stappen. Judit heeft nog broodjes voor onderweg en zwaait ons uit. Een moeilijk moment omdat je van mensen gaat houden en beseft dat het misschien pas over een jaar is dat we elkaar weer zien….. Gelukkig blijft de liefde….
We zijn opnieuw enorm gemotiveerd om te helpen met het werk wat Judit, Robert en Ervin doen. In de zigeunerhuisjes moet sanitair (douche, wc enz) worden aangelegd. Kinderen kunnen dan schoon naar school. Voor nu is het hout belangrijk. Hout voor de kachel want het wordt winter en dan is het daar koud….. Dank alvast bij voorbaat voor je hulp….
Namens:
Mannie, Henk, Irene, Matthijs en Harry
Ontroerend en tegelijk prachtig om zo de zegeningen van onze God, door te mogen geven en tot zegen te zijn daar! Ook bemoedigend om te zien, dat de Here doorgaat en ook daar is en blijft en niet aan grenzen gebonden is! Van harte Gods zegen toegewenst in al jullie werk en acties!!